Κάθε τόπος έχει μια ξεχωριστή ακουστική ταυτότητα η οποία διαμορφώνεται από τους ήχους που παράγονται σ’ αυτόν εξαιτίας της μορφολογίας, των φυσικών φαινομένων και των δραστηριοτήτων των ζωντανών οργανισμών. Παράλληλα το σύνολο των ήχων αυτών επηρεάζει, άμεσα ή έμμεσα την συνείδηση και τον τρόπο έκφρασης των ανθρώπων που φιλοξενεί (κατοίκων ή επισκεπτών).
Θεωρώντας ότι ο Ήχος είναι κάτι που μας συνοδεύει, είτε σαν αίσθηση, είτε ως ανάμνηση, σε όλες μας τις δραστηριότητες, πριν ακόμη από τη γέννησή μας, προκύπτει μια άρρηκτη σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και πολιτιστικών γνωρισμάτων ενός τόπου, η οποία αποτυπώνεται εύστοχα στην φράση του Οδ. Ελύτη για το “ποιητικό” έργο του Αλ. Παπαδιαμάντη:
“Στην Ελλάδα, ένα ευαίσθητο παιδί μεγαλωμένο πλάι στη θάλασσα έχει την αίσθηση της ακοής τρισδιάστατη. Στη μια πιάνει τους αγέρηδες και τον παφλασμό των κυμάτων’ στη δεύτερη, την ελληνική λαλιά στην αρχική της φθογγολογική σύσταση’ στη τρίτη, τον κόσμο των νοημάτων, από της Ιωνίας τους καιρούς και δώθε. Μια τέτοια ταυτόχρονη εγγραφή προλαβαίνει, πριν από τη συνείδηση, να αποτυπώσει περιοχές ολόκληρες, που αργότερα, πολύ αργότερα (όπως στην εμφάνιση ενός φωτογραφικού στιγμιότυπου), βλέπει κανείς να διαγράφονται μπροστά του.” (“Η μαγεία του Παπαδιαμάντη”, 1976)
Η μελέτη της δυναμικής αυτής σχέσης είναι το αντικείμενο της Ακουστικής Οικολογίας και η αφορμή για την σύσταση της Ελληνικής Εταιρείας Ακουστικής Οικολογίας (ΕΕΑΟ) που δραστηριοποιείται προς αυτήν τη κατεύθυνση και εκπροσωπεί το Παγκόσμιο Φόρουμ για την Ακουστική Οικολογία (World Forum for Acoustic Ecology – WFAE) στην χώρα μας.
καλές ακροάσεις