“Ανάπτυξη καταδυτικού τουρισμού, ρυθμίσεις αναπτυξιακού χαρακτήρα, ρυθμίσεις για κολυμβητικές δεξαμενές εντός τουριστικών καταλυμάτων, σήμα πιστοποίησης glamping και λοιπές διατάξεις”
Η νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Τουρισμού, περιλαμβάνει 4 διακριτά μέρη. Η ενσωμάτωση τους σε έναν νόμο δείχνει την πρόθεση να υπάρξει μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην τουριστική ανάπτυξη της Χώρας.
Η θαλάσσια έκταση της Ελλάδας είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη από αυτήν της χερσαίας. Με την στροφή της Οικονομίας (σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο) στην Θάλασσα, είναι θεμιτό ένα κράτος να επιδιώκει την “διασφάλιση της προστασίας, διατήρησης και αξιοποίησης του φυσικού και πολιτιστικού υποθαλάσσιου περιβάλλοντος της Χώρας, με βάση τις αρχές της αειφορίας”. Η κατάδυση, ακόμη και με τα τυχόν “εμπόδια που είχαν ως αποτέλεσμα τη μέχρι σήμερα δυσλειτουργία” της ως δραστηριότητα, έχει αποτελέσει βασική προϋπόθεση για την μελέτη του πλούτου των ελληνικών θαλασσών, τον οποίο καλείται πλέον να διαχειριστεί το Ελληνικό κράτος (ακολουθώντας μια παγκόσμια τάση).
Ένα “πλαίσιο απλούστευσης και επιτάχυνσης της διοικητικής διαδικασίας” είναι προϋπόθεση για οικονομική ανάπτυξη, ενώ παράλληλα η διευκόλυνση των σχετικών, με τις τουριστικές λιμενικές εγκαταστάσεις, διαδικασιών πιθανότατα θα ενίσχυε το επενδυτικό ενδιαφέρον για τουριστική ανάπτυξη σε μια χώρα με τόσο εκτεταμένο θαλάσσιο μέτωπο όσο η Ελλάδα. Σε συνδυασμό με τις “ειδικές ρυθμίσεις για την πολεοδομική ενοποίηση ακινήτων σε τουριστικές εγκαταστάσεις αλλά και ρυθμίσεις για τουριστικές εγκαταστάσεις σε εκτάσεις δασικού χαρακτήρα”, θα ήταν αναμενόμενο να ενταθεί η τουριστική επενδυτική δραστηριότητα, ειδικότερα σε περιοχές που συνδυάζουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά (θαλάσσιο μέτωπο, υπάρχουσες τουριστικές εγκαταστάσεις, εκτάσεις δασικού χαρακτήρα) και επιτρέπεται ο σχεδιασμός – τουριστικών – λιμενικών εγκαταστάσεων από ανώνυμη εταιρεία (ΤΑ.Ι.Π.Ε.Δ. Α.Ε.) και η παροχή υπηρεσιών “πολυτελών εμπειριών διαμονής στην φύση”.
Τέλος οι ρυθμίσεις για “ενίσχυση της ασφάλειας”, εντός τουριστικών καταλυμάτων και η “προστασία των καταναλωτών” αναβαθμίζουν ένα τουριστικό προϊόν στον βαθμό που οι επιχειρήσεις είναι σε θέση να επεκτείνουν την εφαρμογή τους και στον ευρύτερο χώρο στον οποίο ασκείται η τουριστική δραστηριότητα.
Οι παρατηρήσεις μου σε σχέση με το νομοσχέδιο εντοπίζονται στο ότι:
α) προτείνοντας ρυθμίσεις που σχετίζονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό με θέματα αρμοδιότητας άλλων υπουργείων (Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Εθνικής Άμυνας, Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πολιτισμού και Αθλητισμού), αναδεικνύεται το Υπ. Τουρισμού ως ρυθμιστής του πλαισίου λειτουργίας του μεγαλύτερου μέρους της Χώρας (θάλασσα, αιγιαλός, λιμενικές εγκαταστάσεις, εκτάσεις δασικού χαρακτήρα, τμήματα οδικού δικτύου),
β) εκχωρεί σε μη κρατικούς οργανισμούς ή επιχειρήσεις δικαιώματα για σχεδιασμό, λειτουργία, διαχείρισης και θέσπισης κανονισμών χρήσης δημόσιου χώρου ή πλούτου (συμπεριλαμβανομένης της φυσικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς) για αποκλειστικά τουριστικές δραστηριότητες, χωρίς να προβλέπει ρυθμίσεις που διασφαλίζουν την ίση μεταχείριση των πολιτών ως προς τις δυνατότητες απρόσκοπτης πρόσβασης, αλλά και την αντιμετώπιση τυχόν εκτάκτων περιστατικών σε αυτούς.
Η εισήγησή μου αφορά στην επανεξέταση των ρυθμίσεων του νομοσχεδίου, και δυνατότητα εκ νέου διαβούλευσης μετά από δημοσιοποίηση των θέσεων των αρμόδιων υπουργείων για όσα προτείνονται στα επιμέρους άρθρα και λαμβάνοντας υπόψη τους Στόχους του ΟΗΕ για την “Αειφόρο Ανάπτυξη” και ειδικότερα τους στόχους 10 – 16.