Το ζήτημα των προς την Ευρώπη μετακινούμενων πληθυσμών (σύγχρονο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα) και ο επερχόμενος μεσογειακός τρόπος αντιμετώπισης αυτού, ανέδυσε εικόνες και αναμνήσεις άλλων εποχών. Ιστορικοί τόποι της Μεσογείου που πέρασαν στη συλλογική μνήμη ως μαύρες σελίδες πεπερασμένων εποχών, εξορίας και απομόνωσης όπως η Λέρος, η Μακρόνησο και η Γυάρο, αντικαταστάθηκαν από «σύγχρονα» κέντρα «υποδοχής» και ταυτοποίησης αιτούντων άσυλο ανθρώπων όπως η Λαμπεντούζα, η Χίος, η Λέσβος κοκ.

Άνθρωποι που ιστορικά εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και έζησαν εξόριστα σε απομονωμένα νησιά, λόγο των πολιτικών  και ιδεολογικών τους τοποθετήσεων, ενσαρκώνονται εκ νέου σε προσωπικές ιστορίες αιτούντων άσυλο ανθρώπων. Ίσως η περιγραφή των τόπων αυτών μέσω μιας ετεροτοπικής προσέγγισης του Foucault, να είναι αυτή που πλαισιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την σχεδόν ουτοπική πραγματικότητα της βαναυσότητας που συνεπάγεται με μια εξόριστη ζωή.

Εμπνευσμένη η εργασία αυτή, από τον καλλιτέχνη Ifor Duncan και το έργο του με τίτλο «Necro-Hydrology: Calabria», έγινε η προσπάθεια ανάδειξης ιστορικών τόπων που εργαλειοποιήθηκαν παρελθοντικά από τα εκάστοτε καθεστώτα για την περιθωριοποίηση  ετεροϊδεατών. Ο Duncan προσπάθησε να αναδείξει μέσω της τεχνολογίας necro hydrology πως υδάτινες ιδιοκτησίες χρησιμοποιήθηκαν από συνοριακά καθεστώτα, ως τεχνολογίες συσκότισης και περιθωριοποίησης κοινοτήτων.

Με την βοήθεια του GIS, ενός συστήματος χαρτογράφησης, επεξεργασίας και ανάλυσης μορφολογικών δεδομένων, σκιαγραφήθηκαν απόμεροι τόποι εξορίας στη Μεσόγειο, παρέχοντας μία σύγχρονη μορφή αφηγηματικότητας (story-telling). To GIS αποτελείται από ψηφιακά δεδομένα τα οποία εισάγονται σε σύγχρονο υλικό-λογισμικό υπολογιστών. Με την εφαρμογή GIS εξάγονται ψηφιακοί χάρτες και δημιουργούνται  νέες χωρικές πληροφορίες για την προσθήκη σε  χάρτη. Εάν και η οπτικοποίηση πληροφοριών σε σύγχρονους ψηφιακούς χάρτες, μπορεί να βρει πληθώρα εφαρμογών, αναδεικνύεται παρακάτω στο παράδειγμα των ιστορικών φυλακών στα νησιά της Μεσογείου.